Odpowiedzialność w sensie, o jaki tutaj głównie mi chodzi, zakłada nie tylko, że ktoś jest sprawcą jakiegoś czynu (co jest tylko opisem empirycznym), lecz także, że jest winny - winny w sensie moralnym, nie prawnym. Różnica ta staje się jasna, gdy pomyślimy, że ludzie czasem z powodów moralnych popełniają czyny, ...

Drgania coraz większe, przeciążenie wciąż rośnie, wydaje się, że ciało waży tonę. Na wysokości dwunastu i pół kilometra statek przekracza barierę dźwięku. Przeciążenie nie pozwala oddychać, kosmonauci łapią powietrze haustami.

"Kabina Sojuza ciasna. Wszędzie upchane kontenery ze sprzętem potrzebnym do przeżycia na orbicie. Fotele twarde, dopasowane do kształtu ciała kosmonautów. Przed twarzą dwieście przycisków i sygnalizatorów, ekran kontroli napędu statku. " Tekst kontekstowy do programu spektaklu "SOLARIS".

Nawet z dala od świata, w zamknięciu i ciemności dopadną cię te emocje, które konsekwentnie przez lata spychałeś gdzieś w głąb nieświadomości i konsekwentnie zamiatałeś pod dywan. Teraz wychodzą na wierzch, przez ciało, spalają od środka.

Ile drobnych, denerwujących, ignorowanych na co dzień czynności dziś pozostaje w sferze jedynie marzeń? Pójście do sklepu, wyjście do knajpy, wejście w tłum ludzi na imprezie wśród dźwięków ogłuszającej muzyki. Dziś to tylko wspomnienia, marzenia, których nie można spełnić.

W zamknięciu zakres czynności i ruchów jest powtarzalny, ograniczony przestrzenią. Człowiek zaczyna funkcjonować jak zwierzę w klatce, które codziennie przemierza te same trasy.

Bernarda Sartoriusa dręczy bezsenność. Ten dziwny stan zawieszenia wywołuje omamy dźwiękowe - zdaje mu się, że słyszy szum oceanu. Kiedy w końcu zasypia o poranku znów budzą go dźwięki, które są jedynie wytworem jego głowy.

W kwaterze Alex Snaut pojawia się mucha. To małe istnienie, w normalnym życiu tak często nawet niezauważane, przywołuje wspomnienie matki i pragnienie, by była obok.

W izolacji najgorsze jest przebywanie tylko ze sobą. Podświadomość codziennie podsuwa myśli, że to tylko sen, że to za chwilę się skończy. Jednak za chwilę okazuje się, że to kolejny, taki sam wczoraj, taki sam jak jutro, upiorny dzień wypełniony po brzegi tylko i wyłącznie mną, moim "ja", moimi myślami, ...

W izolacji każdy dzień wygląda tak samo. Powtarzalność nadaje istnieniu rytm, w którym człowiek traci kontakt z rzeczywistością. Sartorius, członek załogi Solaris, źle znosi ten stan odrealnienia.

Tkwienie w izolacji skłania Alexa Snauta do refleksji, że cała załoga Solaris jest poddawana osobliwemu eksperymentowi. Ocean sprawdza ich wytrzymałość podsuwając "gości", tych z którymi wiąże się skrywane często poczucie winy. Przebywający w odosobnieniu naukowcy zaczynają współegzystować z hologramami swojej pamięci.

Alex Snaut zdaje raport z sytuacji załogi na stacji Solaris. Odizolowani od siebie członkowie zespołu są odwiedzani przez "gości". Ocean wyciąga z ich pamięci wspomnienia o bliskich zmarłych, którzy w fizycznej powłoce nawiedzają ich w izolatkach.

Kris Kelvin przybywa na Solaris najkrócej, ale powoli zaczyna odczuwać wpływ oceanu. Wciąż ma poczucie, że ktoś go obserwuje, patrzy mu przez ramię. To nieustające wrażenie czyjejś obecności jest tak dojmujące, że pozbawia go jakichkolwiek możliwości kreowania, formułowania myśli.

Naukowcy przebywający na stacji Solaris stracili ze sobą łączność. Alex Snaut jest przekonana, że to działanie oceanu. To on ich od siebie odizolował i skazał na tkwienie w pustce.

Alex Snaut przebywa na stacji Solaris. Celem jej misji jest między innymi zbadanie natury tajemniczego oceanu, który znajduje się na planecie. Tymczasem okazuje się, że to ocean w niewyjaśniony sposób prowadzi eksperyment na ludzkiej świadomości. Skanuje ją, prześwietla, a następnie wyciąga z pamięci najbardziej skrywane wspomnienia.

Spektakl "Solaris" to kolejna premiera realizowana w ramach projektu "Przewodnicy zmysłów", którego celem jest wypracowanie takiej formy teatralnej, która pozwoli w pełni uczestniczyć w spektaklu osobom z niepełnosprawnością wzroku.