Czy można reportaże sportowe Oty Pavla czytać jak opowieść o arcyludzkiej potrzebie dania z siebie wszystkiego w walce o własną wolność? Jako opowieść, która nigdy nie przestaje być aktualna? Opowieść, dzięki której nie przestajemy wierzyć w możliwość wolności w każdych warunkach, w jakich przychodzi żyć człowiekowi? Opowieść o wolności, która nie jest patetycznym frazesem, ale samym życiem, które „można przeżyć jak święto”?

Nieczęsto zdarza się, że w jednym spektaklu możemy usłyszeć tak wyraźne przenikanie się stylów i gatunków muzycznych. Od piosenek "retro" takich jak: "Już nie zapomnisz mnie", motywu przewodniego z przedwojennego filmu pt.: "Zapomniana melodia" czy pochodzącej z tego samego okresu piosenki pt. "Jadzia".

Ze skrawków historii, inspiracji literackich, ale też z uważnego obserwowania otaczającej nas rzeczywistości, powstaje teatralny pejzaż współczesnych przemilczeń. Ona – matka, przyjaciółka, ciotka, możesz to być też Ty – pewnego dnia zostaje pozbawiona wszelkich praw, konta, pracy, przyjaciół, tożsamości, a nawet myśli i ktoś nagle uznaje, że Ona nie może wypowiedzieć dziennie więcej niż sto słów...